Ik sta dus na de vorige dag heel de dag
gereden te hebben, op het strand in Saint-Cyr-Sur-Mer
voor de zonsopkomst. Om 7u20 om precies te zijn.
De zee heeft altijd iets magisch.
De Oneindigheid.
De golven. Eb & Vloed.
Het samenspel met de maan.
De zon die aan de horizon verschijnt.
De zon die er ook weer verdwijnt in de avond.
In de zee. Pure magie.
Daar sta ik dus voor op.
Op zo een momenten weet ik altijd:
Het leven houdt van mij.
Dat kan ik ook echt voelen in elke cel
van mijn lichaam. En dat kan ik ook meenemen
in andere momenten.
Die ochtend ontmoet ik Charly. Ik heb een boeiend
gesprek met hem en op het einde zegt hij dat hij
dakloos is. Ik geloof echt dat elke mens even waardig
is. En dat we niet moeten oordelen. Of je nu
wel of niet een huis bezit. Wel of niet op straat
beland bent. Ik hoop voor hem natuurlijk wel dat
hij ondertussen uit zijn situatie geraakt is en dat
er mensen op zijn pad kwamen die hem kunnen zien.
Niet de dakloze daar. Maar Charly.
Ik ben op deze reis zoveel verschillende mensen, uit
verschillende lagen van de bevolking, achtergronden en
verschillende culturen tegengekomen. En ze waren stuk
voor stuk bijzonder. Zowel toeristen, maar veel vaker
gewoon locale mensen. Soms was de boodschap niet direct
helder, maar later wel. Ik geloof niet dat je mensen
zomaar tegenkomt. Niets is toeval. Het was elke
keer ook een uitwisseling en ik bedankte hen en ik
werd ook altijd bedankt om eigenlijk gewoon aanwezig te
zijn en te luisteren. Of het nu een kort of lang
gesprek was. En vaak was het ook heel erg kort.
Ik ga ook nergens over nadenken of dat opzoeken.
Het gebeurd gewoon.
Ik kreeg op een gegeven moment
ook drie keer dezelfde tip voor een plek voor
een prachtige zonsondergang. Ik kies dan of het voor
een volgende reis is of dat ik echt moet gaan.
Deze keer voelde ik echt. Ik moet nu gaan. Dus ik
bleef er gewoonweg een dag langer voor. Ik werd toen
zelfs bijna opgesloten in het park omdat ik de tijd
niet in de gaten gehouden had. Maar dat had ik er
zelfs voor over gehad denk ik :-) De meest magische
zonsondergang ever. Het klopte ook volledig met een liedje
dat ik eerder toegestuurd kreeg. Echt alles bleek verbonden
te zijn.
Het meeste van de tijd loop ik hier echter alleen rond.
Aan het wandelen. Zwemmen in de zee. ( als enige want de Fransen
vinden het in februari echt te koud)
Even stilzitten op een uitkijkpunt.
Met een boek, een schriftje om te schrijven of helemaal
niets. Soms breathwork, maar vaker gewoonweg de
creatie met de natuur. In de natuur ZIJN. De stilte & de leegte.
Die maken mijn hoofd altijd helemaal leeg. Rust in mijn hoofd.
En net dan begrijp en voel ik ten volle de boodschappen
die ik krijg en doorkrijg.
Energie kent écht geen tijd of ruimte.
Ik voel me ook vaak in een andere dimensie waar
tijd of ruimte wegvalt. Daar waar alles al is.
De plek waar ik beter voel hoe ik alles kan terug
vertalen naar het hier en nu. En dan kan ik ook
Helderder en duidelijker voelen wat ik écht te doen heb.
Het is veel eenvoudiger. simpeler. Ik liep op een
gegeven moment over de boulevard in saint-cyr en ik liep
zelfs twee keer over en weer met het idee om zelf iets te
gaan koken. Ik ga zelfs 1x op terras zitten en sta onmiddellijk
ook weer rechtop. Het is ook later duidelijk dat ik daar
inderdaad niet moest blijven zitten. Dus ik kom opnieuw aan de
oude haven uit en kijk het restaurant binnen. Instant
weet ik dat ik hier moet zijn. Geen twijfel mogelijk.
Ik ga op het terras zitten met een warme jas
( Het is eind februari dus nog niet zo warm in de
avond) Als enige. Andere mensen gaan binnen en tonen
netjes hun pas. Ik ga wel even binnen voor de toilet en
de eigenaar Hervé vraagt me of ik een pas heb? Hmm... non.
Ik ben hier om te wandelen en ik ben een natuur meisje :-)
dus neen ik zag nut van pas niet. Hij glimlacht...Vas-y!
Ik kom terug op mijn plek op terras en de andere ober
komt mijn bestelling opnemen en vraagt me met diezelfde lach
of ik toevallig ook niet gevaccineerd ben? Neen niets nada.
O gefeliciteerd. Wij ook allemaal niet. Ik mag ook binnen
komen zitten als te koud is, maar ik blijf lekker hier.
Ik vind het nog wel gezellig. Er komen hier altijd mensen
langs om het menu te checken en ik loods hen met veel plezier
naar binnen. Dus ja als ik uit eten ging, kwam ik hier dus.
Op een andere ochtend stond ik heel vroeg op
de top van de route des Crêtes. Meerdere malen heb ik
staan huilen van pure ontroering. Gewoonweg van de
pracht van de natuur. Dus ja hier ook zo.
Ik stond er al rond 6 uur ongeveer. Half donker nog.
Een steile weg. Niet te doen als je hoogtevrees hebt.
Maar ik wil daar boven staan, dus in 1e versnelling
met oude auto de smalle, steile weg op naar boven.
Geen Balustrade trouwens. Mega eng, maar zo blij
dat ik uiteindelijk toch deed. Op dat uur is er ook niemand.
Het uitzicht is zo subliem. Zo magisch.
De zon komt op. De zee. De bergen. De hoogte.
I feel like an eagle.
Ik voel ook plots een hand op mijn rug,
maar er is niemand. Ik schrik ervan. Het is even creepy.
Maar dan voel ik echt. Het is ok. Alles komt goed Els.
Dat voel ik heel erg binnenkomen. Ik ben niet alleen.
Ik word hier vooral heel erg gedragen en geleid.
Het lijkt hier wel het einde van de wereld...en het
begin van de wereld die niet iedereen ziet of kent.
Voor mij voelt dit best natuurlijk. Steeds meer een
herinnering ook.
Ik herinner me zelfs op een dag de weg uit Marseille.
Allemaal kleine weggetjes en wirwar van straatjes en
ik rij instant juist ( mijn waze gps had het begeven)
Terug op de hoofdweg staat alles aangegeven en springt
ook de waze weer wel aan. Geen toeval.
Ik herinner mij hier veel. Net zoals ik mij steeds
meer herinner wie ik ben en waarom ik hier ben.
Soms zeggen mensen mij onderweg maar 1 zin. zoals die
ene keer. 'On a pas de temps, donc on vole le temps'
Dat is alles, maar het zegt ook echt alles. C'est vraie.
Dat is ook waarom ik hier ben. Tijd en ruimte nemen,
zodat anderen het ook gaan doen. Hen activeren op de herinnering
van wie we zijn en waarom we hier zijn.
Alles wat onzichtbaar is wordt zichtbaar.
Ik kom niet alleen mensen tegen, maar vaak ook dieren.
Ze komen altijd naar me toe. Ik hoef niet naar hen toe te lopen.
Zo ook op een strandje zie ik Saïto. Net 4 maanden oud.
Zijn naam betekent: Viering van het leven & de verbinding
tussen mensen door de tijd heen.
Zelfs zonder de betekenis van de naam weet ik dat.
Die hond zegt het zonder te praten.
Zijn kop is half wit, half bruin.
Zijn uitstraling en energie zeggen alles.
Doorheen alle tijdslijnen.
En dat is ook voelbaar als mijn zielsliefde mij een
liedje doorstuurt terwijl ik aan zee sta.
A l'Horizon van Kerry James.
De tranen lopen over mijn gezicht. Ik ben heel erg geraakt.
Ik versta de woorden op dat moment niet allemaal
letterlijk, maar ik voel het liedje echt in elke
cel binnenkomen. Hij vertaalde trouwens ook mijn visioen
van deze plek, maar dat had je misschien al wel geraden?
De allerlaatste avond ga ik nog terug uit eten en
ik drink nog een theetje binnen aan de bar. Soufiane
kent het liedje ook van Kerry James. Hij vertelt me dat het
uit het album Banlieusard komt. Een duidelijke link
naar het reiziger zijn. En ja dat ze heel blij zijn
dat ik bij hen kwam eten en dat het zalig is dat er
mensen zoals mij zijn. Later zouden dat ook exact
de woorden zijn die mijn grootmoeder me zei de laatste
dag dat ik haar zag. Alleen zei zij niet mensen maar meisjes.
Meisjes zoals jij...
De laatste dag maak ik in de ochtend nog een wandeling
langs de Calanque de port d'Alon en leg ik drie hartjes
van steentjes op drie verschillende plaatsen.
Hoofd, hart en buik in evenwicht. Route de l'Amour.
De man van Sandrine van de air bnb checkt nog mijn olie
en water van de auto en ik kan weer veilig naar huis rijden.
Maar voor ik terug
rij, wil ik nog iets delen van het
begin van de reis. 1 van de eerste nachten heb ik
hele erge pijn in mijn buik. Die niet overgaat met
pijstillers. Ik vertrouw erop dat ik hier kan doorheen
ademen. Het is het enige wat ik nog kon bedenken
en rustig blijven. Ik weet ook dat het niet ernstig is.
Anders was ik zeker naar spoed gereden. Ik val in de ochtend
toch in slaap. En droom heel levendig van een baby
die aan het doodgaan is.
Het herinnert me gelijk ook
aan een baby die ik samen met Luna op het strand in
Senegal zie liggen. Dood achtergelaten. De vrouwen die
er omheen staan zijn allemaal in choque. Het is ook echt
heftig om te zien. De droom was ook heftig. de dood is heftig.
En toch herinnert het ons ook aan rebirth. Elk einde heeft
een nieuw begin. Begin einde, einde begin. Dood leven, leven dood.
donker licht, licht donker. Rebirth.
Ik rij terug en ik begin een nieuw leven.
Ik rij terug in twee dagen. Ik kom weer in een
restaurant waar ik welkom ben. Met bediening uit Mali.
West Afrika. Geen toeval.
De kat die er rondloopt komt spinnen op mijn schoot.
Hij heet Luis. Hoe grappig. Geen toeval.
De dag nadien vertrek ik in het pikkedonker onder
een heldere sterrenhemel naar Antwerpen. Ik kom
aan om 11u30 op 7 maart.
Op 8 maart 12h vertrek ik met Luna naar ons nieuwe leven.
We komen aan om 14h in Hierges in Frankrijk.
s' Nachts vind ik overal genummerde briefjes van Luna
van 1 tot 11. Op het laatste briefje staat: I love you!
Hier werd ik echt stil van. Ik voel dat alles goed is.
Dat het een goeie beslissing was om samen met haar naar Wallonië
te verhuizen en eerst dit avontuur in Frankrijk nog aan te gaan.
Comments